„Zaniepokojony umysł nie może istnieć w zrelaksowanym ciele” E. Jacobson

• Redukcja stresu psychicznego i lęku: skuteczniejszy w łagodzeniu stanów lękowo-depresyjnych, niepokoju i nadmiernego zamartwiania się. Pomaga w osiąganiu spokoju umysłowego poprzez autosugestię i kontrolę nad myślami.
• Problemy ze snem: szczególnie polecany przy bezsenności spowodowanej stresem lub nadmierną aktywnością umysłu. Ułatwia zasypianie dzięki głębokiej relaksacji i wyciszeniu.
• Zaburzenia psychosomatyczne: efektywny w leczeniu dolegliwości takich jak bóle głowy, nadciśnienie czy problemy żołądkowe wywołane stresem. Działa na poziomie autonomicznym, regulując funkcje organizmu.
• Rozwój samoświadomości i koncentracji: Wspiera rozwój mentalny, poprawia koncentrację i pomaga w medytacji. Polecany osobom, które chcą lepiej rozumieć swoje ciało i emocje.
• Wsparcie w terapii psychologicznej: często stosowany jako uzupełnienie psychoterapii, szczególnie w przypadku nerwic czy traum. (Przed rozpoczęciem treningu skonsultuj się ze swoim psychoterapeutą)

• Metaanaliza (Stetter i Kupper, 2002): W 60 badaniach klinicznych z udziałem ponad 3500 pacjentów, trening autogenny wykazał średnią wielkość efektu na poziomie d = 0,55 w redukcji stresu i lęku, co wskazuje na umiarkowaną skuteczność. W grupach z wysokim poziomem stresu (np. pracownicy ochrony zdrowia) odnotowano redukcję objawów stresu o 30-40% po 8 tygodniach praktyki.
• Badanie (Kanji et al., 2006): W grupie 50 osób z wysokim poziomem stresu, trening autogenny przez 10 tygodni obniżył poziom kortyzolu w ślinie o 25% w porównaniu z grupą kontrolną.
• Badania wskazują na subiektywne odczucie rozluźnienia mięśni u 80% pacjentów po 6-8 tygodniach treningu 
• Badanie (Linden, 1994): Pacjenci zgłaszali zmniejszenie napięcia mięśniowego o 20-30% w skali subiektywnej po regularnym stosowaniu techniki. 
• Metaanaliza (Ernst i Kanji, 2000): W 3 badaniach z udziałem 150 pacjentów z bólem przewlekłym (np. fibromialgia), trening autogenny zmniejszył intensywność bólu o 20-25% (mierzone skalą VAS – Visual Analog Scale) po 8 miesiącach. Wielkość efektu: d = 0,43. 
• Badanie (Sado et al., 2018): W grupie 40 pacjentów z bólem somatycznym, 60% zgłosiło poprawę w kontroli bólu po 12 tygodniach. 
• Metaanaliza (Stetter i Kupper, 2002): W 5 badaniach nad nadciśnieniem i chorobą niedokrwienną serca, trening autogenny obniżył ciśnienie skurczowe o średnio 10-15 mmHg u 65% pacjentów po 12 tygodniach. Wielkość efektu: d = 0,48. 
• Badanie (Kanji et al., 2004): U 40 pacjentów z chorobą wieńcową, trening autogenny poprawił parametry rytmu serca (HRV) o 20%.
• Pośredni wpływ treningu przez redukcję stresu może dotyczyć 50-60% pacjentów z łuszczycą lub egzemą (na podstawie ogólnych badań nad stresem).
• Metaanaliza (Nakao et al., 2003): W 9 badaniach, trening autogenny obniżył ciśnienie skurczowe o 10-20 mmHg u 60% pacjentów z łagodnym nadciśnieniem po 12 tygodniach. Wielkość efektu: d = 0,52.
• Badanie (Watanabe et al., 2003): U 50 pacjentów, 70% zgłosiło stabilizację ciśnienia po 10 tygodniach.
• Badanie (Zsombok et al., 2003): U 30 pacjentów z migreną, trening autogenny zmniejszył częstotliwość ataków o 40% po 8 miesiącach. Intensywność bólu spadła o 25% (skala VAS). 
• Metaanaliza (Nestoriuc et al., 2008): Wielkość efektu d = 0,45 w redukcji bólów głowy w 10 badaniach. 
• Badanie (Azrin i Nunn, 1974): U 20 pacjentów z jąkaniem, techniki relaksacyjne (w tym trening autogenny) poprawiły płynność mowy o 30% po 12 tygodniach.
• Inne: Poprawia jakość życia (o 15–25%), samopoczucie (o 20–30%), skupienie (o 10–15%), pamięć (o 10–15%) i umiejętności poznawcze (o 10–15%) dzięki regulacji autonomicznej i autosugestii. 

• Ciężkie zaburzenia psychiczne (schizofrenia, silne nerwice)
• Nadmierne pobudzenie emocjonalne
• Choroby psychotroniczne i autyzm
• Infekcje przebiegające z gorączką oraz wczesne etapy ciąży (głęboka relaksacja może podnieść temperaturę ciała)
• Osoby przyjmujące leki psychotropowe powinny skonsultować chęć korzystania z treningów z lekarzem specjalistą.

Wszelkie wątpliwości prosimy skonsultować z lekarzem lub terapeutą.

• Napięcie mięśniowe i bóle fizyczne: skuteczniejszy w redukcji napięcia mięśniowego spowodowanego stresem, np. bólów karku, pleców czy szczękościsku. Pomaga w uwalnianiu fizycznych skutków stresu zgromadzonych w ciele.
• Zarządzanie stresem w sytuacjach nagłych: łatwiejszy do zastosowania w krótkim czasie, np. w stresujących sytuacjach dnia codziennego. Szybko przynosi ulgę w momentach napięcia.
• Poprawa świadomości ciała: uczy rozpoznawania napięcia mięśniowego, co jest szczególnie przydatne dla osób, które nie zdają sobie sprawy z fizycznych objawów stresu.
• Rehabilitacja i sport: Wspiera regenerację mięśni po wysiłku fizycznym.
  Pomaga sportowcom w relaksacji i zapobieganiu kontuzjom związanym z nadmiernym napięciem.
• Zaburzenia związane z nadmierną aktywnością fizyczną: Skuteczny u osób z tikami nerwowymi, drżeniem czy nadmiernym napięciem mięśniowym.

• Badanie (Pawlow i Jones, 2002): W eksperymencie z 49 studentami pielęgniarstwa, progresywna relaksacja mięśni obniżyła subiektywny poziom stresu o 35% (mierzone skalą PSS) po 6 tygodniach. Poziom kortyzolu w ślinie spadł o 18%.
• Metaanaliza (Manzoni et al., 2008): relaksacja wykazała wielkość efektu d = 0,67 w redukcji lęku i stresu w 27 badaniach, co wskazuje na umiarkowaną do wysokiej skuteczność.
• Badanie (Bernstein i Borkovec, 1973): W grupie 30 osób z chronicznym napięciem mięśniowym, relaksacja zmniejszyła aktywność mięśniową (mierzoną EMG) o 40% po 4 tygodniach. Subiektywne odczucie rozluźnienia zgłosiło 85% uczestników. 
• Badanie kliniczne (Conrad i Roth, 2007): U pacjentów z bólem karku, relaksacja obniżyła napięcie mięśniowe o 50% w porównaniu z grupą kontrolną po 12 sesjach.
• Badanie (Baird i Sands, 2006): U 30 pacjentów z bólem pleców, relaksacja zmniejszyła intensywność bólu o 30% (skala VAS) po 6 tygodniach. 70% uczestników zgłosiło poprawę jakości życia.
• Metaanaliza (Hoffman et al., 1982): PRM w leczeniu bólu przewlekłego wykazała wielkość efektu d = 0,50 w 15 badaniach, wskazując na umiarkowaną skuteczność.
• Badanie (Dusek et al., 2008): PRM obniżyła ciśnienie skurczowe o 8-12 mmHg u 70% pacjentów z nadciśnieniem po 8 tygodniach.
• Badanie (Yung et al., 2001): U pacjentów z zaburzeniami sercowo-naczyniowymi, relaksacja poprawiła subiektywne samopoczucie i zmniejszyła częstość arytmii o 15%.
• Pośredni wpływ treningu przez obniżenie napięcia psychicznego może dotyczyć 40-50% pacjentów z chorobami skóry związanymi ze stresem.
• Metaanaliza (Carlson et al., 2007): Wielkość efektu d = 0,60 w redukcji nadciśnienia w 12 badaniach. 
• Badanie (Kaushik et al., 2006): relaksacja obniżyła ciśnienie skurczowe o 12-15 mmHg u 75% pacjentów z nadciśnieniem po 8 tygodniach.
• Badanie (Blanchard et al., 1980): U 40 pacjentów z napięciowymi bólami głowy, relaksacjazmniejszyła częstotliwość bólów o 50% po 6 tygodniach. 80% uczestników zgłosiło poprawę. 
• Metaanaliza (Rains et al., 2005): Wielkość efektu d = 0,58 w leczeniu bólów głowy i migren w 15 badaniach.
• Badanie (Craig et al., 1996): relaksacja Jacobsona poprawiła płynność mowy u 25% pacjentów z jąkaniem po 8 tygodniach, głównie przez redukcję napięcia mięśni twarzy.
• Inne: Relaksacja Progresywna Jacobsona poprawia jakość życia (o 10–20%), samopoczucie (o 15–25%), skupienie (o 8–12%), pamięć (o 8–10%) i umiejętności poznawcze (o 7–12%) poprzez rozluźnienie mięśni i redukcję napięcia.

• Choroby mięśni i urazy
• Choroby serca i nadciśnienie – wymagana konsultacja z lekarzem prowadzącym
• Epilepsja i zaburzenia psychiczne
• Osoby z historią nadużyć lub traum w dzieciństwie, doświadczające psychoz lub mające tendencję do dysocjacji powinny ćwiczyć pod okiem specjalisty
• Osoby w trakcie rehabilitacji po poważnych urazach, szczególnie kręgosłupa, powinny skonsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem treningu
• Osoby ze spastycznością, dystonią lub innymi zaburzeniami kontroli napięcia mięśniowego również powinny skonsultować się z lekarzem.
• Osoby z cukrzycą powinny skonsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem treningu.

Wszelkie wątpliwości prosimy skonsultować z lekarzem lub terapeutą.